«Η εθνική ποίηση και η συλλογική αφήγηση ως δοξολογία του φόνου»
Του Θανάση Τριαρίδη
Αγαπητοί φίλοι, γεια σας…
Με αυτό το e-mail σάς ενημερώνω για δύο δημόσιες συζητήσεις στις οποίες συμμετείχα και πλέον κυκλοφορούν ηχογραφημένες στο Διαδίκτυο (στον ιστότοπο των εκδόσεων διάπυροΝ). Και οι δύο έγιναν την τελευταία διετία, με θέμα τη θέση μου πως κάθε ύμνος (εθνικός, θρησκευτικός, κοινωνικός, ταξικός, επαναστατικός, οπαδικός ή όποιος άλλος) είναι ανεξαιρέτως ένας ύμνος στην ατέλειωτη μεγάλη σφαγή, πως κάθε σύνθημα μα και κάθε συλλογική αφήγηση είναι στον πυρήνα της μια δοξολογία του φόνου. Η ίδια θέση αποτέλεσε τον κεντρικό άξονα του βιβλίου μου Το κόψε-κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται (ηλεκτρονική έκδοση το 2008 στον ιστότοπο http://www.triaridis.gr/kopse/ * έντυπη έκδοση, διάπυροΝ, 2009).
Η πρώτη από αυτές τις εκδηλώσεις έγινε στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης στις 29-6-2008 και είναι μια ομιλία μου με θέμα «Η εθνική ποίηση και η συλλογική αφήγηση ως δοξολογία του φόνου». Ακολούθησε έντονη συζήτηση με το κοινό, με τοποθετήσεις, συμφωνίες και έντονες διαφωνίες – συντονιστής ήταν ο Γιάννης Γκλαρνέτατζης, ενώ συμμετείχε με παρέμβασή του και ο βουλευτής του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ., Τάσος Κουράκης. Μπορείτε να ακούσετε ολόκληρη την ομιλία και τη συζήτηση εδώ:
Η δεύτερη δημόσια συζήτηση έγινε στο Στέκι Μεταναστών Θεσσαλονίκης στις 21-11-2009, με θέμα το βιβλίο μου Το κόψε-κόψε. Μικρή εισαγωγή έκανε ο Γιάννης Γκλαρνέτατζης, κατόπιν μίλησα εγώ, και ακολούθησε και πάλι συζήτηση με συμφωνίες και (ακόμη περισσότερες) διαφωνίες. Και αυτήν τη δημόσια συζήτηση μπορείτε να την ακούσετε εδώ:
Σημειώνω πως για τις απόψεις μου περί της φονικής προδιαγραφής όλων αδιακρίτως των ύμνων, όλων των συλλογικών αφηγήσεων και όλων των συνθημάτων δέχτηκα δριμύτατη κριτική όχι μόνο από εθνικιστές, φασίστες, παπάδες, φανατικούς χριστιανούς ή ανθρώπους που έχουν μια εθνογενή ή εθνικιστική ή θεολογική οπτική του κόσμου και της ιστορίας, αλλά και από ανθρώπους που αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί ή αναρχικοί ή και «αντιεξουσιαστές». Οι τελευταίοι με μέμφονται, σε διάφορους τόνους, για το ότι παρουσιάζω την πολιτική βία δίχως πρόσημο και έτσι «τσουβαλιάζω ανιστορικά τους ενόχους με τα θύματα». Προφανώς διαφωνούμε· κατά τη γνώμη μου, δεν κατανοούν πως αυτή ακριβώς η (συχνά καλοπροαίρετη) λαχτάρα τους να χωρίσουν τον κόσμο σε συμπαγείς όγκους «καλού» (που το εκφράζουν φυσικά μόνον οι ίδιοι) και «κακού» (που το εκφράζουν πάντοτε οι άλλοι) αποτελεί τη ραχοκοκαλιά του (θεολογικού, εν τέλει) τρόμου που χρησιμοποιεί τον φόνο ως μέσο δικαιοσύνης.
***
Τέλος, ας σημειώσω πως όλα αυτά κανείς τα βρίσκει στον ιστότοπο των εκδόσεων διάπυροΝ, που έφτιαξε εδώ και έναν χρόνο ο Γιάννης Ευαγγέλου, με κύριο άξονα τον προβληματισμό ενάντια στις κουλτούρες της βίας και της εκδίκησης. Ο Ευαγγέλου στον ιστότοπό του (http://diapyron.com/), εκτός φυσικά από τα βιβλία που εκδίδει και τις κριτικές που δημοσιεύονται για αυτά (καθώς και τις εκδόσεις που ετοιμάζονται προς έκδοση), επέλεξε να έχει άλλες δυο ενότητες, μία με ΚΕΙΜΕΝΑ και μία με ΠΟΛΥΜΕΣΑ, στις οποίες συγκεντρώνεται υλικό (συχνά σχολιασμένο) για δράσεις και τοποθετήσεις των συντελεστών του εκδοτικού οίκου (και όχι μόνο), που κυκλοφορεί στο Διαδίκτυο και είναι σχετικό με την προβληματική του εκδοτικού οίκου… Στη μεν ενότητα ΚΕΙΜΕΝΑ (http://diapyron.com/category/www-diapyron-comtexts/) ήδη υπάρχουν 13 αναρτήσεις, ενώ στην κατηγορία ΠΟΛΥΜΕΣΑ (http://diapyron.com/category/www-diapyron-commultimedia/) παρουσιάζονται μέχρι στιγμής 5 βιντεοσκοπημένες ή ηχογραφημένες εκδηλώσεις, ομιλίες ή ραδιοφωνικές εκπομπές…
Ίσως η ενδεχόμενη περιήγησή σας να αξίζει τον κόπο…
Πολλούς χαιρετισμούς σε όλους.
Θανάσης Τριαρίδης – Φεβρουάριος 2010
http://triaridis.gr/
βιβλία του Θ. Τ. δημοσιευμένα στο Internet: http://triaridis.gr/books.html
εκδόσεις δήγμα: http://ekdoseis-digma.blogspot.com/
